Cierpliwość trzeba mieć anielską, ażeby znosić własne cielsko

Sztaudynger... jak zwykle

wczoraj byłam bliska o krok od pójścia w miejsce udręk jakim jest siłownia żeby pozbyć się tego co mi narosło na ciele. mąż mnie jednak nakłonił do tego żeby spędzić z nim miły wieczór po długiej jego nieobecności, po czym uraczył przed snem słodkim stwierdzeniem "chyba jednak przytyłaś"
jęk szloch i awantura. można sobie wyobrazić moje argumenty, że to przez niego w związku z tym brzydka jestem (albo przynajmniej będę) i takie tam standardowe. nie schudłam w każdym razie od tego wiec pewnie czeka mnie jednak ta wizyta w wytworni potu. bądź tu babo normalna... i szczupła, nakarmi cię odwiedzie od pomysłu odchudzania i poczęstuje na deser "przytyłaś złotko".
na domiar złego przed jego powrotem zakupiłam produkty odmładzająco upiększająco oszukujące na twarz, nie powiem, poprawiły moje oblicze ale tego tez nie zauważył. podły.
zauważył natomiast nową "paskudną" lampkę w kuchni, brak kwiata na parapecie (a się tak do niego przyzwyczaił) i nowy (brzydki oczywiście!) czajnik do parzenia herbaty.
z prezentów przywiózł dwie śmierdzące torby prania, stare wymagania, foszki oraz drobne pretensje.
wszystko wróciło do normy w każdym razie.
dwulatek był wniebowzięty jak zobaczył tatusia i nie odstępował go o krok. co więcej, jak zwrócę dwulatkowi uwagę, biegnie sie do niego pożalić, przytulić, dać buzi i razem tak siedzą i patrzą na mnie z niewypowiedzianą pretensją , zastygłą na obliczu. jaki ojciec, taki dwulatek.